Առաջին անգամ էի Աշոցքում, առաջին անգամ էի դահուկով սահելու և առաջին անգամ էի կրթահամալիրի մեր սովորողների մի խմբի հետ գիշերելու օտար վայրում, առանց ծնողների՝ տնից հեռու։ Դահուկասահքին անդրադառնալով՝ չեմ կարող չնշել և ճիշտը չասել, որ մեզ՝ աղջիկներիս մոտ սահելն այնքան էլ հաջողված չէր, բայց իսկ արդեն մեր տղաները առաջին մի քանի րոպեից հետո հմտացել էին։ Ինձ սահել խանգարում էր միայն բազուկներիս ուժի քչությունը. հասկանալով, որ մեզ մոտ ոչինչ չի ստացվում՝ որոշեցինք սառցե բլուրի վրայով ներքև սահել։ Այն ավելի դյուրին էր և զվարճալի։ Սահում էինք կամ միայնակ, կամ երկու հոգով, կամ էլ եռյակով։ Եղանակը մեր կողմից էր. անչափ ջերմ, տաք և վառ արև էր։ Մեր էներգիան արդեն սպառվել էր, պետք էին մեզ նոր ուժեր, այդիսկ պատճառով վերադարձանք մեր տուն (հենց Գյումրիում, որը վարձել էինք ընդամենը 1 օրով), որ գտնվում էր հենց Գյումրու կենտրոնում և ուներ շատ գեղեցիկ տեսարան պատուհանից դուրս։ Ուտելիքը պատրաստեցինք խմբով՝ Միքայել Կամենդատյանի գլխավորությամբ։ Միքայելի սիրելի ուտեստն էր, իսկ իմ՝ ամենաչսիրած, բայց ընդառաջ գնացի թե իրեն, թե մյուսներին։ Իհարկե ունեինք ընտրության հնարավորություն. բացի այդ պատրաստել էինք ևս մի քանի ուտեստներ։ Այսպիսի ճամփորդության դրական կողմերից է, որ մենք ենք եփում-թափում,մաքրում,հավաքում:
Կինո դիտման-քննարկման ժամն արդեն մոտենում էր։ Այն դիտեցինք Գյումրու «Հրայրք» ավանդական երգի-պարի խմբի երիտասարդների, դպրոցականների հետ և ունեցանք արդյունավետ քննարկում։ Խորհուրդ եմ տալիս դիտել այդ՝ «Ամուլսար. Պետության բնանտարբերությունը» ֆիլմը, քանի որ ինչպես մեր ընկերները ասացին՝ «Մեր աչքերը բացվեցին»։ Իրոք, չպետք է անտարբեր լինել նման խնդրի վերաբերյալ։ Հանք շահագործող ընկերությունը գնելով որոշ տներ, մարդկանց, նույնիսկ անվճար վերցնելով տարծքներ՝ շարունակում է իր նախագիծը և մարդիկ՝ չհասկանալով, ուրախանալով աշխատատեղերի շատացմանը, չեն գիտակցում, որ այդպես նրանք վնասում են իրենց առողջությանը և շրջակա միջավայրին, որի պատճառով մարդ կարող է ունենալ դանդաղ մահ՝ թափվելով մազեր, ատամներ և այլն։ Սակայն ֆիլմը ոչ թե շահագործող ընկերության, ոչ թե շահագրգիռ մարդկանց մասին է, այլ նպատակ ունի բացահայտելու, թե ինչպես կարող ենք վերահսկել մեր ընդերքի շահագործումը։ Նախորդ՝ Թեղուտի խնդրին լուծում չտալու և չպայքարելու պատճառով վերացավ Շնող գետը։ Ցավալի է իհարկե, ամեն ինչ հիմա տանում է նրան, որ մարդիկ թողնեն և հեռանան։ Սակայն պետք է իրազեկված լինել։
Չեմ ուզում պատումս ավարտել տխուր տողերով։ ԱՄԵՆ ԻՆՉ ԼԱՎ ԿԼԻՆԻ, չէ՞ որ մեր սերունդը տարբերվում է բոլոր մյուս սերունդներից, մենք ունենք այն հնարավորությունները, որոնք չունեին նախորդները։ Շատ բաներ կան, որոնք մեզ առանձնահատուկ են դարձնում, պարզապես մեր խնդիրը այն է, որ չգիտենք, կամ էլ գիտենք, բայց չենք կարողանում օգտագործել մեզ ընձեռված հնարավորությունները։ Միևնույնն է, դա էլ կհաղթահարենք և կստեղծենք ավելի լավ միջավայր, ավելի լավ երկիր թե՛ մեզ և թե՛ մեր ապագա սերունդների համար։
Ինչպես ասում էր Թալեսը՝ «Ոչնչից ոչինչ ստեղծվել չի կարող»։ Մենք կստեղծենք այն, որով կկարողանաք ստեղծել ավելին։ Դրա համար մենք շատ սովորում ենք, ճամփորդում ենք և հետազատում-ուսումնասիրում ենք։
Այս պատումը և բոլոր լուսանկարները չեն թողնի, որ մեր անցկացրած երկու հիշարժան օրերը մոռացվեն։
Ֆոտոշարքեր՝ -1- ...-2-...
Այլ հղումներ՝ -1-... -2-...
No comments:
Post a Comment